„Sami siebie poddawajcie próbie,
czy trwacie w wierze.
Samych siebie doświadczajcie”
(2 Kor 13,5).

Czy na pewno ufasz Bogu?

„Czy więc tak bardzo was miłując,
miałbym być mniej miłowany?”
(2 Kor 12,15).

Miłość ma to do siebie,
że się odwzajemnia.

„Nie mamy władzy nad waszą wiarą”
(2 Kor 1,24).

Nikt nie ma
i nie powinien mieć władzy
nad wiarą drugiego człowieka.

„Nie chcielibyśmy bowiem, bracia,
abyście nie wiedzieli o ucisku,
którego doznaliśmy w Azji,
że bez miary i ponad siły zostaliśmy przygnieceni,
tak iż straciliśmy nawet nadzieję na uratowanie życia.
Więcej, pogodziliśmy się wewnętrznie z wyrokiem śmierci,
tak że przestaliśmy ufać sami sobie, a zaufaliśmy Bogu,
Temu, który wskrzesza umarłych”
(2 Kor 1,8-9).

Im większe przechodzisz doświadczenia,
tym bardziej oddawać się pod Bożą opiekę.
Żeby przetrwać.

„Wszystko, co czynicie,
niech się dokonuje w miłości”
(1 Kor 16,14).

Motywacją do wszystkiego ma być miłość.
Tak w życiu religijnym, duchowym,
jak i w życiu przyziemnym.

„Ja przecież jestem najmniejszym z apostołów
i nie jestem godny nazywać się apostołem,
ponieważ prześladowałem Kościół Boży.
Dzięki jednak łasce Boga jestem tym, kim jestem,
a Jego łaska względem mnie nie okazała się daremna”
(1 Kor 15,9-10).

Swoją małość uświadamiamy sobie,
gdy zdajemy sobie sprawę ze swojej grzeszności.
Swoją wielkość rozumiemy jedynie
w kontekście Bożej łaski.
Na tym polega prawdziwe poczucie własnej wartości.
Fałszywe poczucie własnej wielkości
wynika z patrzenia na siebie.

„Nie nawiedziła was żadna inna pokusa niż ludzka.
Bóg zaś jest wierny
i nie pozwoli kusić was ponad to,
co możecie znieść,
ale wraz z pokusą da sposób wyjścia
tak, abyście mogli wytrwać”
(1 Kor 10,13).

Każda pokusa ma taką moc, by nas zwieść.
I bardzo często zwodzi.
Bo jest przygotowana specjalnie
indywidualnie dla każdego z nas.
Ale każdy człowiek ma taką moc, by ją pokonać.
Jest to moc samego Boga.