„Arcykapłani i nauczyciele Prawa zastanawiali się,
jak zabić Jezusa, gdyż bali się ludu. (…)
Codziennie byłem wśród was w świątyni,
a nie podnieśliście na Mnie ręki,
lecz teraz nastała wasza godzina
i potęga ciemności”
(Łk 22,2.53).

To nie prawda, że tchórze nie zrobią nic złego.
Tchórze robią złe rzeczy tak, by nikt nie widział.
Tak, by nie było niepożądanych świadków.
Tchórze działają w nocy.
Pod osłoną ciemności.
Bohaterem jest ten, kto nie boi się reakcji ogółu społeczeństwa.
Kto działa w ciągu dnia.
Na oczach ludzi.
Dla dobra ludzi.
Noc jest środowiskiem tchórzy.

„Dlaczego śpicie?
Wstańcie i módlcie się,
abyście nie ulegli pokusie”
(Łk 22,46).

Gdy śpisz, to jest ci dobrze.
Gdy śpisz, to odpoczywasz.
Gdy śpisz, twój organizm się regeneruje.
Ale najbardziej regeneruje się dzięki Bogu.
A nie można równocześnie spać i modlić się.
Gdy śpisz, to nie możesz rozmawiać z Bogiem.
Gdy śpisz, to nie zdajesz sobie sprawy
z otaczających cię zagrożeń.
Dlatego nigdy nie zasypiaj duchowo.

„Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich,
lecz nie Moja, ale Twoja wola niech się stanie”
(Łk 22,42).

Chciałbym, aby wiele rzeczy stało się w moim życiu.
Chciałbym też, żeby wiele rzeczy nie miało miejsca.
Ale najlepsze są plany Tego,
który najlepiej wie,
co jest dla mnie najlepsze.
Dla mnie i dla ciebie.
Dlatego, Boże,
niech Twoja wola dzieje się w moim życiu.

„Lecz oto ręka tego, który Mnie wyda,
jest przy Mnie na stole. (…) 
Wtedy oni zaczęli się zastanawiać między sobą,
kto z nich miałby to uczynić.
Wynikł spór między nimi o to,
kto z nich ma uchodzić za ważniejszego”
(Łk 22,21.23-24).

Powodem zdrady nie jest zajmowana pozycja,
ale wyniosłe serce.

„Zbliżało się święto Przaśników nazywane Paschą.
Arcykapłani i nauczyciele Prawa zastanawiali się,
jak zabić Jezusa, gdyż bali się ludu”
(Łk 22,1-2).

W święto ku czci Boga myśleli o tym, jak zabić człowieka.
Niezłe połączenie.
Jaka przewrotna jest ludzka natura.
Bardziej bali się ludzi niż Boga.
Gdyby bardziej bali się Boga, nie tknęliby człowieka.

„Wtedy szatan wstąpił w Judasza,
jednego z grona Dwunastu,
nazywanego Iskariotą”
(Łk 22,3).

Towarzystwo, w jakim się obracasz, jest bardzo ważne.
Ale samo towarzystwo nie sprawi,
że będziesz zbawiony.
Samo towarzystwo niczego nie załatwi.
Nie załatwi ci wstępu do Królestwa Niebios.

„Gdy Jezus to usłyszał, powiedział:
Jednego ci jeszcze brakuje:
Sprzedaj wszystko, co masz i rozdaj ubogim,
a będziesz miał skarb w niebie.
Potem przyjdź i chodź za Mną”
(Łk 18,22).

Istotą nie jest pozbycie się majątku,
ale balastu, który ogranicza
możliwość codziennego chodzenia za Jezusem.