„Narodzie, zawsze Mu ufaj,
otwórzcie wszyscy przed Nim swoje serca,
Bóg jest naszym schronieniem!”
(Ps 62,9).

Zaufasz Bogu,
jeśli będziesz się otwierał w rozmowie z Nim.
Jeśli wylejesz przed Nim to wszystko,
co skrywasz głęboko w sercu.

„Moje serce rozważa Twoje słowo:
Szukajcie Mojego oblicza!
Będę szukał Twego oblicza, Panie”
(Ps 27,8).

Jeśli Bóg mówi, żeby Go szukać i poznawać,
żeby Go widzieć,
to dlaczego tego nie zrobić?
Bóg pragnie spotykać się z tobą.

„Tylko w Bogu odpoczniesz, moja duszo,
bo od Niego pochodzi moja nadzieja”
(Ps 62,6).

Pełny odpoczynek jest tylko w Bogu.
I to nie dopiero po śmierci, ale już teraz.

„Choć nastają na mnie złoczyńcy,
by pożreć moje ciało,
to jednak moi wrogowie i prześladowcy
osłabną i upadną.
Choćby rozbili naprzeciw mnie obóz,
moje serce się nie przelęknie;
choćby wybuchła przeciwko mnie wojna,
to jednak zachowam ufność”
(Ps 27,2-3).

Żadne okoliczności cię nie załamią,
jeśli naprawdę zaufasz Bogu.

„Jak długo będziecie napadać na człowieka,
przewracać go wszyscy jak pochyłą ścianę,
jak mur, który się wali?”
(Ps 62,4).

Coś takiego jest w człowieku,
że gdy widzi przechylający się płot, to go kopnie.
Gdy widzi słabszego człowieka, to dobije.
Dlaczego?
Dlaczego nie podeprze?
Dlaczego nie wzmocni?
Dlaczego nie pomoże?

„Niech mnie osłonią niewinność i prawość,
bo Tobie zaufałem”
(Ps 25,21).

Moją tarczą jest
Boża niewinność
i Boża prawość.

„Tylko w Bogu moja dusza znajduje ukojenie”
(Ps 62,2).

Nikt nie potrafi tak przytulić,
tak wyciszyć,
tak uspokoić,
tak otrzeć łez
jak Bóg.